Palmiry moje

Sąsiadami Niegodziszów była rodzina Ofiarów, która od pokoleń zamieszkiwała w Palmirach Gospodarowali oni na wąskim płachetku ziemi. Po pierwszej wojnie światowej głową tej rodziny był Aleksander Ofiara, który w 1890 roku ożenił się z Marianną Franiewską z Pieńkowa. W sumie urodziło się im jedenaścioro dzieci, z czego do pełnoletności dożyło pięcioro: dwóch synów i trzy córki. W latach dwudziestych XX wieku prowadzili w swej chałupie sklep.

Jedną z córek Aleksandra i Marianny  była Stanisława, która przyszła na świat w 1895 roku. W styczniu 1918 roku wyszła za mąż za Józefa Irka z Łomnej.

Józef Irek był jednakże mocno związany z Palmirami. Jego matka Katarzyna była z domu Kropielnicka. Stanisława i Józef z rodziną sprowadzili się na Palmiry na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych. Józef wybudował stojący do tej pory drewniany, czteroizbowy dom, murowaną obórkę z masarnią, stodołę z piwnicą i znajdującą się w niej lodownią.

Józef ze Stanisławą mieli czworo dzieci: Stanisławę, Marię, Zygmunta i Józefa.

Na zdjęciu poniżej z lewej strony: Stanisława Irek (z d. Ofiara) z dziećmi. Po lewej stronie stoją: Stanisława i Zygmunt, zaś po prawej Marycha i Józek. Zdjęcie z prawej: Dom Józefa i Stanisławy Irek. Na ganku nieznane osoby. 

Zygmunt wspominał, że przeprowadzili się do Palmir wczesną wiosną i tuż po przeprowadzce wraz z bratem ślizgał się boso po lodzie na stawku znajdującym się na ich podwórku. Irkowie mieli gramofon, a w pokoju stała duńska szafa oraz ratanowe foteliki. Podobno Stanisława była elegantką i jeździła do krawcowej w Łomiankach. Przy domu mieli zadbany, duży ogród wraz ze stawem. Oczywiście dorastające dzieci pomagały prowadzić rodzinny biznes, napychały m.in. salcesony, kiszki oraz kiełbasy. Nie ulegano zachciankom dzieci. Zygmunt bardzo pragnął mieć rower. Za każdym razem gdy rodzice wracali furmanką z Warszawy wybiegał na drogę licząc, że tym razem kupili mu rower.  Raz gdy tak biegł na ich spotkanie stanął bosą stopą na szkło i bardzo poharatał sobie nogę. Szramę na podbiciu stopy wielokrotnie pokazywał swoim dzieciom.

Na zdjęciu poniżej: od lewej strony Zygmunt Irek, Ryszard Sopiński, Józef Irek.

Poniższe zdjęcie z lewej strony: Zygmunt Irek i Marian Szymański. Zdjęcie z prawej strony: z tyłu w czapce stoi Józef Irek, pozostałe osoby nieznane.

Zdjęcie poniżej z lewej strony: Józef Irek z córkami Stanisławą (z lewej strony) i Marią. Zdjęcie z prawej strony: Stacha (z prawej strony) z nieznaną koleżanką. Zdjęcie z 1937 roku.

Dla Stachy, która przed wojną była już dorosła, Irkowie otworzyli sklep w Łomnej, w domu Ofiarów. Niestety nie był to zyskowny interes i po krótkim czasie sklep został zamknięty.

Aleksander Ofiara zmarł w 1922 roku, w wieku zaledwie 53 lat. Pozostała po nim wdowa Marianna. Dzieci Stanisławy Irek odwiedzały swoją babkę Ofiarową. Jeden z jej wnuków wspominał, że zapamiętał nieprzyjemny zapach brudnego fartucha babki, gdy obcierała mu gile pod nosem.

W latach trzydziestych na siedlisku Ofiarów mieszkały dwie rodziny: Jana Ofiary i jego siostry Feliksy. Ich brat Ludwik Ofiara ożenił się z Anielą Choroś, wychowanką Alinowskich i zamieszkał w Łomnej.

Jan Ofiara urodził się w 1908 roku i na początku lat trzydziestych wstąpił w związek małżeński z Karoliną z domu Fijałkowską z Czosnowa. Jeszcze przed wojną doczekali się dwójki dzieci: Jana i Anny. W latach trzydziestych Jan miał kantynę na terenie schronów w Palmirach. Jednakże nie dorobił się na prowadzeniu tego interesu.

Poniżej zdjęcie ślubne Jana i Karoliny Ofiarów.

Zdjęcie poniżej: Jan Ofiara (z prawej) z kolegami z wojska (lata trzydzieste).

Na siedlisku Ofiarów mieszkała także siostra Jana – Feliksa. Urodzona w 1904 roku Feliksa zawarła w 1826 roku związek małżeński ze Stefanem Kwiecińskim z Adamówka. Zajmował się on ciesiołką. W obejściu Ofiarów, Stefan przerobił dla swojej rodziny budynek gospodarczy na dom mieszkalny. Była w nim kuchnia oraz mały pokoik. Mieli trójkę dzieci: Janinę, Romana oraz Łucję. Od maja 1937 roku do wybuchu wojny, Stefan Kwieciński pracował na Odcinku Drogowym Warszawa – Gdańska, przystanek kolejowy Palmiry. Miał zatem stabilne, jak na ówczesne czasy dobrze płatne zatrudnienie, a co najważniejsze, cała rodzina miała ubezpieczenie społeczne, rzadko spotykane, zwłaszcza na wsi. Stałe dochody pozwoliły Stefanowi powiększyć gospodarkę i kupić w 1938 roku od Stanisława Englera spory kawałek pola.

Zdjęcia poniżej: Feliksa Kwiecińska z domu Ofiara oraz jej mąż Stefan Kwieciński (zdjęcia zamieścił ich wnuk na facebook'u)

Zdjęcie poniżej z lewej strony: Fela i Stefan Kwiecińscy z najstarszą córką Janką. Zdjęcie z prawej strony: Rodzina Bronisławy Kwiecińskiej w Młocinach. Bronisława stoi przed płotem z prawej strony. Na nią spogląda jej syn Zbyszek. Za płotem z prawej strony jej mąż Stanisław z Barbarą ich córką na ręku.

Urodzona w 1901 roku Bronisława Ofiarówna zawarła w 1921 roku związek małżeński ze Stanisławem Kwiecińskim, który pochodził z Sadowej (był bratem Józefa Kwiecińskiego "legionisty", który także osiadł w Palmirach w tzw. polu i był spokrewniony ze Stefanem Kwiecińskim mężem Feliksy Ofiary, gdyż mieli wspólnych pradziadków). Stanisław był z zawodu masarzem i garbarzem. Po ślubie prowadzili sklep w Burakowie lub na Młocinach i nie mieszkali w Palmirach. Stanisław kupił natomiast od Łukasza Fijałkowskiego działkę w Palmirach i rozpoczęli budowę murowanego domu. Dwoje ich pierwszych dzieci zmarło w wieku niemowlęcym. Następnie urodziło im się jeszcze czworo dzieci: Klimek (zmarł gdy miał sześć lat), Marta, Zbigniew oraz Barbara.

Wspomnienia mieszkańców

Strona została stworzona przy wykorzystaniu kreatora stron www WebWave